Formy kontaktów z dzieckiem

Utrzymywanie kontaktów z dzieckiem jest prawem i obowiązkiem rodzica. Należy podkreślić, iż powyższy przymiot przysługuje niezależnie od posiadanej przez rodzica władzy rodzicielskiej. W art. 113 § 2 k.r.o. ustawodawca wskazał przykładowy katalog form kontaktów z dzieckiem.  W powyższym przepisie zwrot „w szczególności” podkreśla, że zawarte w nim formy kontaktów z dziećmi stanowią katalog otwarty, a w konsekwencji można je uznać za najważniejsze sposoby realizacji kontaktów z dziećmi. 

Zgodnie z treścią analizowanego art. 113 § 2 k. r. o. „Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej.”   

Na podstawie omawianego przepisu można podzielić kontakty rodzica z dzieckiem na dwie grupy: bezpośrednie oraz pośrednie. Do realizacji pierwszej grupy niezbędna jest przesłanka w postaci obecności. Wśród bezpośrednich kontaktów należy wyróżnić: odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego pobytu, jak również porozumiewanie się bezpośrednie z dzieckiem. 

Do drugiej grupy kontaktów tj. form kontaktów pośrednich przyjęto zaliczać: korespondencje oraz porozumiewanie się na odległość. Kontakty pośrednie powinny stanowić uzupełnienie kontaktów bezpośrednich. Należy zatem je traktować, jako fakultatywne formy realizacji kontaktów rodzica z dzieckiem. Wskazany rodzaj kontaktów może przybrać nadrzędną rolę w sytuacji, gdy kontakty bezpośrednie nie mogą lub nie powinny być realizowane. 

Jak już przedstawiono powyżej, ustawowe formy kontaktów z dzieckiem stanowią jedynie przykładowy katalog możliwości ich realizacji. Warto podkreślić, iż wykonywanie omówionych kontaktów powinno być uzależnione od indywidualnej sytuacji, a przede wszystkim winno mieć na względzie dobro dziecka.